کودک آزاری

هرگونه آسیب یا بدرفتاری عمدی به کودک زیر 18 سال کودک آزاری محسوب می شود. کودک آزاری اشکال مختلفی دارد که اغلب در یک زمان اتفاق می افتد.

آزار جسمی. کودک آزاری فیزیکی زمانی اتفاق می افتد که کودک عمداً از نظر جسمی مجروح شود یا توسط شخص دیگری در معرض آسیب قرار گیرد.

استفاده جنسی. کودک آزاری جنسی هر گونه فعالیت جنسی با کودک است، مانند نوازش، تماس دهان و تناسلی، آمیزش جنسی، استثمار یا قرار گرفتن در معرض پورنوگرافی کودکان.
سوء استفاده عاطفی. کودک آزاری عاطفی به معنای آسیب رساندن به عزت نفس یا احساس عاطفی کودک است. این شامل تجاوز کلامی و عاطفی - مانند تحقیر یا سرزنش مداوم کودک - و همچنین گوش ندادن، نادیده گرفتن یا طرد کودک است.
کودک آزاری پزشکی. کودک آزاری پزشکی زمانی اتفاق می افتد که فرد اطلاعات نادرست در مورد بیماری در کودک ارائه می دهد که نیاز به مراقبت پزشکی دارد و کودک را در معرض آسیب و مراقبت های پزشکی غیر ضروری قرار می دهد.
بی توجهی. بی توجهی به کودک عبارت است از عدم ارائه غذا، سرپناه، محبت، نظارت، آموزش، یا مراقبت از خدمات دندان یا پزشکی کافی.

تبلیغات

کلینیک مایو شرکت ها یا محصولات را تایید نمی کند. تبلیغات از ماموریت غیرانتفاعی ما پشتیبانی می کند.

تبلیغات و حمایت مالی

در بسیاری از موارد، کودک آزاری توسط شخصی انجام می شود که کودک او را می شناسد و به او اعتماد دارد - یکی از والدین یا سایر بستگان. اگر به کودک آزاری مشکوک هستید، این آزار را به مقامات مربوطه گزارش دهید.

علائم

کودکی که مورد آزار قرار می گیرد ممکن است احساس گناه، شرم یا سردرگمی کند. او ممکن است بترسد که به کسی در مورد آزار و اذیت بگوید، به خصوص اگر آزارگر یکی از والدین، سایر اقوام یا دوستان خانواده باشد. به همین دلیل مهم است که مراقب پرچم‌های قرمز باشید، مانند:

کنارگیری از دوستان یا فعالیت های معمولی
تغییر در رفتار - مانند پرخاشگری، عصبانیت، بیش فعالی - یا تغییر در عملکرد مدرسه
افسردگی، اضطراب یا ترس های غیرعادی، از دست دادن اعتماد به نفس
فقدان نظارت
غیبت های مکرر از مدرسه
بی میلی و ترک فعالیت های مدرسه، گویی نمی خواهد به مدسه برود
رفتار سرکش یا سرکشی
خودآزاری یا اقدام به خودکشی

علائم و نشانه های خاص به نوع سوء استفاده بستگی دارد و می تواند متفاوت باشد. وجود علائم هشداردهنده لزوماً به این معنی نیست که کودک مورد آزار قرار گرفته است.

علائم و نشانه های سوء استفاده:

صدمات غیر قابل توضیح، مانند کبودی، شکستگی یا سوختگی
آسیب هایی که با توضیحات داده شده مطابقت ندارد

علائم و نشانه های سوء استفاده جنسی:

رفتار یا دانش جنسی که برای سن کودک نامناسب است
بارداری یا عفونت مقاربتی
خون در لباس زیر کودک
اظهاراتی مبنی بر اینکه او مورد آزار جنسی قرار گرفته است
تماس جنسی نامناسب با کودکان دیگر

علائم و نشانه های سوء استفاده عاطفی:

رشد عاطفی تاخیری یا نامناسب
از دست دادن اعتماد به نفس یا عزت نفس
کنارگیری اجتماعی یا از دست دادن علاقه یا اشتیاق
افسردگی
فرار از موقعیت‌های خاص، مانند امتناع از رفتن به مدرسه یا سوار شدن در اتوبوس
ناامیدانه به دنبال محبت است
کاهش عملکرد مدرسه یا از دست دادن عملکرد مناسب درسی
دست دادن مهارت های رشدی که قبلاً به دست آورده

این علائم و نشانه ها را نادیده نگیرید:

رشد ضعیف یا افزایش وزن
بهداشت ضعیف
فقدان لباس یا لوازم برای رفع نیازهای جسمانی
گرفتن غذا یا پول بدون اجازه
مخفی کردن غذا برای بعد
وجود عملکرد ضعیف در مدرسه
عدم توجه به مشکلات پزشکی، دندانی یا روانی یا عدم مراقبت های لازم برای پیگیری

رفتار والدین

گاهی اوقات رفتار والدین باعث می شود که کودک آزاری نشان دهد. علائم هشدار دهنده شامل والدینی است که:

توجه کمی به کودک نشان می دهد
به نظر می رسد قادر به تشخیص ناراحتی جسمی یا عاطفی در کودک نیستند
کودک را به خاطر مشکلات سرزنش می کنند
به طور مداوم کودک را تحقیر یا سرزنش می کند و او را با عبارات منفی مانند "بی ارزش" یا "شر" توصیف می کند.
از کودک توقع دارد که به او توجه و مراقبت کند و به نظر می رسد نسبت به جلب توجه سایر اعضای خانواده از کودک حسادت می کند.
از نظم بدنی خشن استفاده می کند
سطح نامناسبی از عملکرد فیزیکی یا تحصیلی را می طلبد
ارتباط کودک با دیگران را به شدت محدود می کند
توضیحات متناقض یا غیرقابل قبولی برای آسیب های کودک ارائه می دهد یا اصلاً توضیحی نمی‌دهد

کارشناسان بهداشت کودکان استفاده از خشونت را به هر شکلی محکوم می کنند، اما برخی افراد همچنان از تنبیه بدنی مانند کتک زدن به عنوان راهی برای تنبیه فرزندان خود استفاده می کنند. هرگونه تنبیه بدنی ممکن است آثار عاطفی بر جای بگذارد. رفتارهای والدینی که باعث درد، آسیب جسمی یا آسیب عاطفی می‌شود - حتی اگر به نام انضباط انجام شود - می تواند کودک آزاری باشد.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر نگران این هستید که فرزندتان یا کودک دیگری مورد آزار قرار گرفته است، فوراً به دنبال کمک باشید. بسته به موقعیت، با پزشک یا ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی کودک یا اداره پلیس تماس بگیرید.

اگر کودک نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد، با اورژانس تماس بگیرید.

به خاطر داشته باشید که متخصصان مراقبت های بهداشتی از نظر قانونی موظفند همه موارد مشکوک کودک آزاری را به مقامات مربوطه یا پلیس گزارش کنند.

عوامل خطر

عواملی که ممکن است خطر سوء استفاده در فرد را افزایش دهد عبارتند از:

سوء استفاده یا بی توجهی در کودکی
بیماری جسمی یا روانی، معالجه بیماری یا اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)
بحران خانواده، از جمله خشونت خانگی و سایر درگیری های زناشویی یا تک فرزندی
کودکی در خانواده که از نظر رشدی یا جسمی ناتوان است
استرس مالی، بیکاری یا فقر
انزوای اجتماعی یا آسیب خانواده
درک ضعیف از رشد کودک و مهارت های فرزندپروری
مصرف الکل یا مواد مخدر

عوارض

برخی از کودکان بر تأثیرات جسمی و روانی کودک آزاری غلبه می کنند، به ویژه آنهایی که دارای حمایت اجتماعی قوی و مهارت های تاب آوری هستند که می توانند با تجربیات بد سازگار شوند و با آنها کنار بیایند. با این حال، برای بسیاری دیگر، کودک آزاری ممکن است منجر به مشکلات جسمی، رفتاری، عاطفی یا روانی شود - حتی سال ها بعد. در زیر چند نمونه آورده شده است.

مسائل فیزیکی

مرگ زودرس
معلولیت های جسمی
ناتوانی های دید
مصرف مواد
مشکلات سلامتی، مانند بیماری قلبی، اختلالات ایمنی، بیماری مزمن ریوی و سرطان

مسائل رفتاری

رفتار بزهکارانه یا خشونت آمیز
سوء استفاده از دیگران
اقدام به خودکشی یا خود آسیبی
رفتارهای جنسی پرخطر
مشکلات در مدرسه یا عدم تمام شدن دبیرستان
مهارت های اجتماعی و روابط محدود
مشکلات کار یا ماندن در کار

مسائل عاطفی

عزت نفس پایین
مشکل در ایجاد یا حفظ روابط
چالش هایی با صمیمیت و اعتماد
نگاه ناسالم به پدر و مادر بودن
ناتوانی در مقابله با استرس و ناامیدی
پذیرش خشونت عادی از روابط

اختلالات سلامت روان

اختلالات اشتها
اختلالات شخصیت
اختلالات رفتاری
افسردگی
اختلالات اضطرابی
اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)
اختلالات خواب
اختلالات دلبستگی

جلوگیری

می توانید گام های مهمی برای محافظت از کودک خود در برابر استثمار و کودک آزاری و همچنین جلوگیری از کودک آزاری در محله یا جامعه بردارید. هدف این است که روابط ایمن، پایدار و پرورش دهنده برای کودکان فراهم شود. مثلا:

به فرزندتان محبت و توجه کنید. فرزند خود را پرورش دهید، گوش دهید و در زندگی او مشارکت داشته باشید تا اعتماد و ارتباط خوب ایجاد شود. فرزندتان را تشویق کنید تا در صورت وجود مشکل به شما بگوید. یک محیط خانواده و شبکه های اجتماعی حمایت کننده می تواند عزت نفس و احساس ارزشمندی کودک را تقویت کند.
با عصبانیت پاسخ ندهید. اگر احساس می کنید خسته هستید یا از کنترل خارج شده اید، استراحت کنید. خشم خود را بر سر فرزندتان نبرید. با پزشک یا درمانگر خود در مورد راه هایی صحبت کنید که می توانید یاد بگیرید با استرس کنار بیایید و با فرزندتان تعامل بهتری داشته باشید.
به نظارت فکر کنید. کودک خردسال را در خانه تنها نگذارید. در ملاء عام مراقب کودک خود باشید. برای آشنایی با بزرگسالانی که با فرزندتان وقت می گذرانند، در مدرسه و برای فعالیت هایی داوطلب شوید. وقتی به اندازه کافی بزرگ شد که بدون نظارت بیرون بروید، فرزندتان را تشویق کنید که از غریبه ها دوری کند و به جای تنها ماندن با دوستان خود معاشرت کند - و همیشه به شما بگوید کجاست. دریابید که چه کسی بر کودک نظارت می کند - به عنوان مثال، در هنگام خواب.
مراقبین فرزندتان را بشناسید. مراجع مربوط به پرستاران کودک و سایر مراقبین را بررسی کنید. بازدیدهای نامنظم، اما مکرر و بدون اعلام قبلی انجام دهید تا ببینید چه اتفاقی در حال رخ دادن است.
روی زمان نه گفتن تاکید کنید. مطمئن شوید که فرزندتان متوجه شده است که مجبور نیست کاری که ترسناک یا ناراحت کننده به نظر می رسد انجام دهد. فرزندتان را تشویق کنید تا فوراً موقعیت تهدیدآمیز یا ترسناک را ترک کند و از یک بزرگسال مورد اعتماد کمک بگیرید. اگر اتفاقی افتاد، فرزندتان را تشویق کنید تا با شما یا بزرگسال مورد اعتماد دیگری درباره آن قسمت صحبت کند. به کودک خود اطمینان دهید که صحبت کردن خوب است و او دچار مشکل نمی شود.
به فرزند خود بیاموزید که چگونه در فضای آنلاین ایمن بماند. کامپیوتر را در یک قسمت مشترک از خانه خود قرار دهید، نه اتاق خواب کودک. از کنترل‌های والدین برای محدود کردن انواع وب‌سایت‌هایی که فرزندتان می‌تواند بازدید کند، استفاده کنید و تنظیمات حریم خصوصی فرزندتان را در سایت‌های شبکه‌های اجتماعی بررسی کنید. اگر فرزندتان فعالیت های آنلاین مخفیانه دارد، آن را یک پرچم قرمز در نظر بگیرید. پوشش قوانین اساسی، مانند عدم اشتراک گذاری اطلاعات شخصی، پاسخ ندادن به پیام های نامناسب، آسیب زا یا ترسناک و عدم هماهنگی برای ملاقات حضوری با یک مخاطب آنلاین بدون اجازه شما. به فرزندتان بگویید اگر فرد ناشناس از طریق یک سایت شبکه اجتماعی با او تماس گرفت، به شما اطلاع دهد.
تماس گرفتن. با خانواده های محله خود از جمله والدین و فرزندان ملاقات کنید. پیوستن به یک گروه حمایت از والدین را در نظر بگیرید تا جایی مناسب برای تخلیه ناراحتی های خود داشته باشید. شبکه ای از خانواده و دوستان حمایت کننده ایجاد کنید.

اگر نگران این هستید که ممکن است کودک خود را مورد آزار قرار دهید، فوراً به دنبال کمک باشید.

یا می توانید با صحبت با پزشک خانواده یا ارائه مراقبت های بهداشتی شروع کنید. او ممکن است به یک کلاس آموزشی والدین، مشاوره یا یک گروه حمایتی برای والدین ارجاع دهد تا در راه های مناسب برای مقابله با عصبانیت کمک کند. اگر از الکل یا مواد مخدر استفاده می کنید، از پزشک خود در مورد گزینه های درمانی سوال کنید.

اگر در کودکی مورد آزار و اذیت قرار گرفته اید، برای اطمینان از اینکه چرخه آزار را ادامه نمی دهید یا این رفتارهای مخرب را به فرزندتان آموزش نمی دهید، مشاوره بگیرید.